Prettig gestoord in de KVP

Samenvatting

Het is nu drie jaar geleden dat ik aan de Protestantse Theologische Universiteit begon als seminariedocent (zoals het toen nog heette). Mijn nieuwe werkgever vindt het voor docenten in sommige vakgebieden noodzakelijk dat ze de Klinische Pastorale Vorming hebben afgerond. Volkomen terecht, wat mij betreft. Ik zou het vele anderen ook best gunnen. 
Wat heb ik tijdens mijn KPV-traject nu voor proces doorgemaakt, in mijn professionele ontwikkeling als beginnend theologisch docent? En in mijn theologisch-spirituele ontwikkeling, als gesprekspartner van bijvoorbeeld mijn medeKPV-gangers? En, om bij die theologisch-spirituele invalshoek te blijven: wat heb ik zien gebeuren op het vlak van de religieuze diversiteit binnen een KPV-groep? Waren er momenten waarop religieuze diversiteit een obstakel werd en waarop het gesprek daardoor stokte? Over die vragen zal ik hieronder reflecteren.