Wie is er bang voor professionalisering in het studentenpastoraat?

Enkele reflecties en aanbevelingen vanuit het zorgpastoraat

Samenvatting

In de jaren negentig van de vorige eeuw was ik deeltijds aangesteld als schoolpastor in de Sint Elisabethschool voor Verpleegkunde en Vroedkunde te Leuven, en deeltijds als zorgpastor in het UZ Leuven. Ik ontmoette de studenten op maandagavond en vrijdagvoormiddag in de hogeschool en de andere dagen van de week op hun stageplekken in de UZ Leuven. Een ideale combinatie. In de hogeschool vertelde ik over mijn werk in het ziekenhuis als gastspreker in lessen, organiseerde bezinningen, groepsgesprekken, vastenacties, vieringen, ondersteunde studenten en personeel, deed aan rouwbegeleiding, hield examen-stress momenten en was meter van het studentenpraesidium. Een brede waaier aan activiteiten en een vruchtbare bodem voor creativiteit. De vrijheid die ik had in het schoolpastoraat was groter dan in het ziekenhuispastoraat, de verwachtingen rond professionaliteit echter kleiner. Ik merkte algauw een verschil in evolutie rond professionaliteit in beide contexten. In deze bijdrage wil ik daarom op basis van een casus reflecteren op de professionalisering in het zorgpastoraat en er suggesties uit distilleren voor het campuspastoraat. Vooraleer uit te gaan van een groei in professionaliteit, dient te worden stilgestaan bij de noodzaak ervan in het pastoraat.